Аннотация

Кожны сатырык смяецца ўсур'ёз і мае свой непаўторны голас.
Мяркуем, што і гумарэскі Віктара Лоўгача зацікавяць нашых чытачоў.
Ён нарадзіўся 15 жніўня 1936 года на Жыткаўшчыне. Яшчз калі вучыўся ў школе, стаў прыхільнікам сатыры і гумару. Спачатку чытаў творы такіх знакамітых сатырыкаў, як Яраслаў Гашак, Карал Чапек, Кандрат Крапіва, а потым рука неяк знянацку сама пацягнулася да алоўка.
3 таго часу — і пайшло, і паехала. Стаў Віктар Лоўгач актыўна пісаць гумарэскі і дасылаць іх у рэдакцыі. Яму пашэнціла: давалі ім месца на старонках газет «Звязда», «Настаўніцкая газета», «Гомельская праўда», адводзілі ім і кавалачак эфіру на рэспубліканскім радыё. Спадабаліся ягоныя гумарэскі і апавяданні гэтаксама і чытачам «Вожыка».
Праўда, друкуючы свае гумарэсачкі, аўтар, здаралася, хаваўся пад псеўданімам. Але, нягледзячы на тэта, чытачы ўсё роўна з задавальненнем чыталі ягоныя гумарэскі.
У гэтую вожыкаўскую кніжачку трапілі лепшыя творы Віктара Аляксандравіча. 3 усмешкаю рыхтаваў іх да друку рэдактар, з усмешкаю рабілі сваю работу машыністкі, карэктары, лінатыпісты, наборшчыкі, і нават прыбіральшчыца цётка Нюра ціха-ціха пасміхвалася, крадком чытаючы ягоныя творы ў друкарні па начах.
Ужо трыццаць гадоў мінула з тае пары, як на старонках рэспубліканскага друку дапамагае ўсміхацца чытачам В. Лоўгач. I ўсё гэта, заўважце, працуючы то загадчыкам аддзела, то адказным сакратаром, то намеснікам рэдактара, а то i рэдактарам газеты. За гэты час стаў членам Саюза журналістаў СССР. То і добра, бо які ж гэта сучасны журналіст, калі ён і пажартаваць ніколі не можа?
Я параіў бы ўсім прыхільнікам сатыры i гумару зрабіць невялічкі такі куточак у сваіх хатніх бібліятэках асабіста для вожыкаўскіх зборнікаў і, канечне ж, для гумарыстычных твораў Віктара Лоўгача.
Шчыра кажу: не пашкадуеце!

У. Цвяткоў.

Впечатления о книге: